Καποτε υπηρχε ενα φαντασμα ενος αγοριου...
Που του αρεσε να ζει στις σκιες...
Για να μην τρομαζει τους ανθροπους...
Δουλια του ειταν να περιμενει,
την αδερφη του που ζουσε ακομα.
Εκεινη δεν φοβοταν το σκοταδι...
επειδη ηξερε οτι εκει,
ηταν ο αδερφος της.
Την νηχτα οταν επεφτε το σκοταδι,
στο δοματιο της..
ελεγε στον αδερφο της για την μερα.
Του θυμιζε την αισθηση του ηλιου,
στο δερμα του..
και την αισθηση του αερα,
οταν αναπνεεις.
Η το χιονη πανω στην γλωσσα του.
κι αυτο θυμιζε σε'κεινη οτι ειταν,
ακομη ζωντανη.
